PTT telecommunicatie

Het telecom netwerk in Nederland wordt al zeker 50 jaar steeds verder geautomatiseerd. Programmeurs
komen en gaan en slechts enkelen documenteerden hun werk afdoende. Een hardnekkig probleem bij programmeurs in het algemeen. Daarnaast een tijdrovend werk waarvan de noodzaak verdrongen wordt door krappe planning en budget.
Als gevolg daarvan weten vele bedrijven niet precies hoe hun automatisering in elkaar zit. Problemen worden bij herhaling opgelost door steeds weer aanvullende programma’s te schrijven die het probleem tijdelijk oplossen maar op hun beurt ook niet worden gedocumenteerd. Na verloop van enkele decennia begint zich dit te wreken en weet niemand meer hoe het echt zit, kan er onderling niet meer worden gecommuniceerd over wat er zich afspeelt in de hoeken en gaten van de software. Wat ons rest is een toenemende chaos die een vicieuze cirkel volgt zonder uitbrekende belofte naar een oplossing.
De vraag aan mij was of het mogelijk was om één enkel model te ontwerpen waar alles in kon worden ondergebracht, dat iedereen kon gebruiken als communicatiemodel.
Ik meende dat zo’n model te maken was. Niet zoals gebruikelijk als een twee dimensionaal organogram, maar als een driedimensionaal model. In mijn ogen zou het gebruik van de derde dimensie de informatiedichtheid vele malen vergroten en ook het begrip en de hanteerbaarheid zouden enorm toenemen.
Ik heb toen een eerste model gemaakt dat kon functioneren als een soort videogame. Entertainment, informatie en communicatie bij elkaar gebracht. De opdrachtgever van PTT Telecom was enthousiast maar kon de achterban niet over de streep trekken. Ik denk dat het probleem nog steeds bestaat, dat het alleen maar erger is geworden, dat de competenties ontbreken bij het management en dat de belangen van de consument ondergesneeuwd zijn geraakt. Dit probleem speelt volgens mij in vele onderdelen van de overheid en in mindere mate in het bedrijfsleven. Artificial Intelligence en slimme algoritmes worden genoemd om het tij te keren. Dat zal helaas een misvatting blijken.
Google op ‘automatisering van de overheid, een chaos’ en mijn betoog krijgt vleugels.
Ik heb de wijsheid niet in pacht, maar een ding weet ik zeker, er moet veel creatiever worden gedacht. Dat is lastig want de techneuten die dit soort processen aansturen zijn niet creatief en de creatieven zijn moeilijk aan te sturen. Zij gedragen zich anders, zijn onvoorspelbaar en moeilijk te managen. De techneut betrekt de creatieven liever niet. Zie hier het dilemma.
Men heeft het over informatiearchitecten in de automatisering maar het zijn geen architecten. Als het architecten zouden zijn dan zouden ze echte informatiegebouwen maken waarin je rond kunt lopen, waarin een bewegwijzering de weg wijst zoals op Schiphol, waar je in kasten kunt kijken, dossiers kunt inzien, vragen kunt stellen etc. Het begin van een oplossing van deze chaos is een samenwerking tussen creatieven en techneuten. Een uitdaging op zich.